Onze selfie-maatschappij puzzelt me. Het individu mag (‘moet’) talenten benutten en doen wat zij/hij wilt. Helemaal prima. Een verworven recht. Recht? Ik dacht aan de Universele Verklaring van de Rechten van de Mens. Mooie, terechte, mensgerichte rechten. Mensheid-gerichte rechten? Ik vind de Universele Rechten herlezend opeens een pleidooi voor de selfie-maatschappij. Elk artikel begint met “Een ieder heeft recht op …” of “Niemand zal …”. Een rechtvaardige rij maar is het niet ook een pleidooi voor individualisme, ego-selfisme? Waar is het pleidooi voor samen-leven, samen-zorgen? Waar zijn de plichten die bij deze rechten horen? Werken we toe naar een maatschappij die individuele rechten stapelt? En die door deze individugerichte stapeling vastloopt en niet kiest voor samen-leving? (Omgevingswet en toeslagen werken op deze manier al zo, oef!) Het lijkt me tijd voor plichten: een Universele Verklaring voor de Plichten van de Mens. Het idee blijkt niet nieuw. Maar echt nodig. Wie?
Naar KNAR project
Extra
Ik las in de krant: “Als horecaman maakte hij makkelijk contact met alle mensen. Ook met zijn vrouw.”